วัดโพธิ์ ท่าเตียน หรือที่มีชื่อเป็นทางการว่า วัดพระเชตุพนวิมลมังคลราม ก็เป็นสถานที่แห่งหนึ่งที่ให้กำเนิดพระเครื่องขึ้นมาเพื่อแจกจ่ายให้ทหาร ตำรวจ อาสาสมัคร และประชาชน เพื่อนำไปใช้เป็นเครื่องรางป้องกันอันตรายจากภัยสงครามในครั้งนั้นด้วย แต่วัตถุมงคลวัดโพธิ์ ท่าเตียนไม่ได้มีการสร้างอย่างเป็นทางการแบบที่ว่ามีพระเกจิอาจารย์หลายๆ ท่านมาช่วยกันปลุกเสก เป็นการสร้างวัตถุมงคลโดยพระเกจิอาจารย์เพียงท่านเดียว และเป็นการสร้างแบบเงียบๆ ค่อยเป็นค่อยไป

ที่วัดโพธิ์ ท่าเตียน สมัยนั้นก็มีพระสงฆ์มาจำพรรษาอยู่หลายรูปด้วยกัน ในจำนวนนั้นก็มี พระอาจารย์หนู พระสงฆ์ วัยกลางคนอยู่รูปหนึ่งด้วย

สำหรับพระอาจารย์หนูท่านนี้ก็เป็นพระสงฆ์จาก จังหวัดสุรินทร์มีเชื้อสายเป็นชาวเขมรแต่มีวิชาอาคมแก่กล้า และเชี่ยวชาญทางวิทยาคม กับไสยศาสตร์มาก แม้อายุท่านจะไม่มากเท่าไหร่ แต่มีความศักดิ์สิทธิ์ทางคาถาอาคมจนเป็นที่ประจักษ์และมีคนนับถือกันมาก นอกจากนี้ท่านยังชอบเลี้ยงว่านด้วย ที่กุฎิของท่านจึงมีว่านต่างๆ หลายชนิดที่พระอาจารย์หนูได้เลี้ยงไว้ วิชาทางการแพทย์แผนโบราณพระอาจารย์หนูท่านก็มีความชำนาญสมัยนั้นที่กุฏิของพระอาจารย์หนูจึงมีคนไปขอความอนุเคราะห์จากท่านอยู่บ่อยๆ บ้างก็ไปขอวัตถุมงคล บ้างก็ไปขอให้ท่านรดน้ำมนต์และบ้างก็ไปขอให้ท่านรักษาโรค

ตอนที่ทหารญี่ปุ่นเข้ามาตั้งฐานทัพในประเทศไทยนั้นจึงมีเครื่องบินของฝ่ายพันธมิตรมาทิ้งระเบิดตามฐานทัพของทหารญี่ปุ่นและตามจุดยุทธศาสตร์ที่สำคัญอื่นๆ การทิ้งระเบิดเป็นการทิ้งแบบปูพรม และเครื่องบินก็บินสูง การทิ้งระเบิดจึงทำให้เกิดการพลาดเป้าหมายไปถูกบ้านเรือนของประชาชนอยู่เป็นประจำ มีประชาชนเสียชีวิตและบาดเจ็บพิการเพราะการถูกลูกหลงจากการทิ้งระเบิดกันเป็นจำนวนมาก พระอาจารย์หนูท่านเกิดความสงสารประชาชนเหล่านั้นที่พลอยมารับเคราะห์ไปด้วย จึงได้ดำเนินการสร้างพระขึ้นมาเพื่อแจกประชาชนนำไปป้องกันอันตรายจากการทิ้งระเบิดด้วยตัวของท่านเอง

เนื่องจากพระอาจารย์หนูท่านมีความชำนาญในวิชาอาคมและไสยศาสตร์ การสร้าง พระเครื่องของท่านจึงได้ดำเนินการแบบพิศดารผิดไปจากการสร้างพระเครื่องของอาจารย์อื่นๆ ท่านไม่เอาวัสดุจำพวกโลหะ ผงวิเศษ หรือ ดินมาสร้าง แต่ท่านได้นำเอา ขี้เถ้ากระดูกผีของคนตาย มาสร้าง การที่ท่านนำเอาขี้เถ้ากระดูกผีของคนตายมาสร้างพระเครื่องก็คงเป็นเหตุผลของท่านเอง เนื่องจากขี้เถ้ากระดูกผีของคนตายนี้ตามหลักของวิชาไสยศาสตร์ก็ถือว่าเป็นวัสดุอาถรรพณ์ชนิดหนึ่ง แต่การที่จะเอาขี้เถ้ากระดูกผีของคนตายมาสร้างวัตถุมงคลนั้นต้องเป็นคนที่มีวิชาอาคมแก่กล้าถึงจะทำได้ เพราะของแบบนี้ย่อมมีแรงอาถรรพณ์อยู่ในตัว

แต่ขี้เถ้ากระดูกผีที่พระอาจารย์หนูนำมาสร้างพระเครื่องนั้นก็ไม่ได้จำเพาะว่าจะจะต้องเป็นขี้เถ้ากระดูกผีของคนที่ตายโหง หรือตายวันเสาร์เผาวันอังคารไม่ เป็นขี้เถ้าของกระดูกผีของคนตายแบบไหนก็ได้ ซึ่งสมัยนั้นคนตายนิยมเผากันตามเชิงตะกอน ในสมัยสงครามก็ยิ่งมีคนตายกันมาก ขี้เถ้ากระดูกผีของคนตายจึงสามารถหาได้ง่าย แต่ก่อนที่จะเอาขี้เถ้ากระดูกผีมาพระอาจารย์หนูก็จะทำพิธีพลีกรรมก่อนทุกครั้งตามวิชาที่ท่านเรียนมา

พระผงกระดูกของพระอาจารย์หนูนอกจากจะสร้างจากขี้เถ้ากระดูกผีของคนตายแล้ว พระอาจารย์หนูยังได้เอา ว่านโพง มาบดให้ละเอียดผสมเข้าไปด้วย

สำหรับว่านโพงนี้มีชื่อเรียกอีกชื่อหนึ่งว่า ว่านกระสือ เชื่อกันว่าเป็นว่านที่มีวิญญาณสิงอยู่ มักขึ้นอยู่ตามป่าลึก หากมีคนหรือสัตว์พลัดหลงเข้าไปก็อาจจะถูกวิญญาณที่สิงอยู่ในต้นว่านดูดเลือดกินจนตายไป ซึ่งว่านชนิดนี้อาจารย์ไสยศาสตร์ที่มีวิชาอาคมชอบเลี้ยงเพื่อไว้เฝ้าบ้าน หรือบางทีก็ใช้วิชาอาคมสะกดให้วิญญาณออกไปทำร้ายศัตรู การเลี้ยงว่านโพงหรือว่านกระสือนี้จะเลี้ยงยากกว่าว่านชนิดอื่นๆ ต้องเป็นผู้มีวิชาอาคมแก่กล้าเท่านั้นถึงจะเลี้ยงได้ และการเลี้ยงก็ใช้เลือดสดๆ ของสัตว์ต่างๆ มารดที่ต้นว่านแทนการรดเลี้ยงด้วยน้ำเหมือนพืชทั่วไป

ว่านต่างๆ ที่พระอาจารย์หนูท่านเลี้ยงรอบกุฏินั้น ก็มีว่านโพงรวมอยู่ด้วย ท่านได้ทำพิธีว่าน(ขุดว่าน) ตามตำราแล้วเอาหัวว่านมาตากให้แห้งบดเป็นผงให้ละเอียด ผสมกับขี้เถ้ากระดูกผีของคนตาย รวมเข้าด้วยกันสร้างเป็นพระเครื่องขึ้นมา